Benvidos amigos e amigas! Queremos axudarvos a reflexionar sobre a situación na que se encontra o planeta terra con respecto á contaminación do aire que nel existe, xa que consideramos que está nas nosas mans evitar estragos nel. Contamos con información actualizada todas as semanas. Prohibido marchar sen comentar!!

18/4/12

Un bolsiño estoxo

Gatita Rosa















A canción de Ecocó

Mila, Noelia, Ángela, Inma, Conchita 

Lágrimas dun Bosque

Esta é unha das fotos máis impactantes que vimos tralo incendio das Fragas do Eume. Parécenos verdadeiramente indignate que unha muller como a da fotografía que só ten que disfrutar do bonito da paisaxe donde ela vive, teña que chorar vendo que a natureza que a acompañou dende que era nena está destruida. ¿queredes ver derramadas máis bágoas? nós non.
Mila , Noelia, Ángela, Inma, Conchita.

12/4/12

A petición de Chuliña

Marco de fotos reciclado

Xa estou cansa!

Marco Reciclado

O paxariño de Pedra e a Pizarra Máxica

Nómadas Modernos

Marco Reciclado


Marco Reciclado

COIDEMOS O PLANETA

Ángela Francisco, Inmaculada Gil y Conchita Justo

Uxía pídevos un favor

El Astronauta


29/3/12

Faino por ti e por todos, colabora co medio

Son moitas as cousas que se poden denunciar, non obstante, eu decidín presentar estas catro fotografías, xa que me parece importante destacar que vivimos nun medio que sen dúbida ningunha necesita mellorar, e para iso, só e preciso que todos nós, sexamos conscientes e reflexionemos acerca do dano que poden chegar a provocar as nosas accións. 
Como ben podedes observar, a primeira fotografía trátase dun contenedor de lixo, localizado aos arredores da universidade, ¿ pero que é o que ten de especial? Pois a resposta é ben sinxela, esa pequena peza situada ao seu pé, seguro que quen a deixou pensou que non ía chamar moito a atención, pero o que TODOS deberíamos coñecer é que debería ser tirada en puntos para os aparatos electrónicos ou nos puntos limpos. 
A segunda foto foi sacada na aldea de meu pai, é dicir, en Sobrado de Gomesende, nun campo preto da casa dos meus avós, é evidente que ese lixo por riba sobra, talvez esteamos a tempo para impedir que ese lixo vaia en aumento.
 A terceira foto foi extraída na aldea de miña nai, concretamente en Freas de Deva, nun regato que lamentablemente non dispón de auga neste momento consecuencia do mal uso que se fixo da mesma, pero que algún día si tivo, a pesar diso o que máis chama a atención é a cantidade de lixo que nel podemos ver, e iso non é o peor, xa que cando volve contar con auga é horrible o cheiro que manda.
 Para rematar, a última foto foi sacada sen ir máis lonxe fronte á residencia de estudantes das Lagoas, pois saía eu de rematar un traballo coas miñas compañeiras de grupo, cando de súpeto vin que o lixo estaba tirado aos arredores de dito contenedor, pero o que máis me sorprendeu foi que aparecen tirados cartóns e papeis no chan e o contenedor de papel estaba xusto ao lado e daba a casualidade de que estaba valeiro. É evidente que require de menos esforzo verter todo no chán, considero que cando se contan con tantas oportunidades para reciclar non costa facelo.

A realidade está cerca

O que pretendo conseguir coa exposición destas fotografías, é que cada un de vós se mentalice da realidade pola que está atravesando o noso planeta e que con estas imaxes podamos ver que esta realidade está máis cerca do que pensamos. 
Decidín por catro fotos, porque todas me parecían igualmente importantes e me valían para denunciar moitas das inxustizas que vemos e que ás veces non somos conscientes do mal que están ocasionando.
 A primeira delas, fíxena hai cuestión de dúas semanas no pobo da miña avoa,Vilaseca, pertencente ao concello de Trasmiras. Cada domingo que ía ao pobo, nunca me decataba destes feitos, pero grazas a ter que realizar unha foto denuncia, dinme de conta do mal que isto lle está causando ao paisaxe. Como podemos ver na imaxe, hai pláticos, caixas, anacos de electrodomésticos, chatarra…e todo isto, ao lado das piscinas, onda unha nave na que antigamente gardaban as avionetas. Debo de recoñecer que ata agora nunca lle prestara demasiada atención, pero cando fixen a fotografía deume verdadeira vergonza que no medio dun sitio tan bonito, poida existir tanta sucidade, porque o que aparece na foto só é un anaco do que alí hai.
 A segunda imaxe está feita no lugar no que eu resido en Ourense durante o curso académico, e dicir, na Residencia Universitaria. Un día indo de maña ben cedo para a Universidade fixeime nas lámpadas e decidín denunciar este gasto de enerxía tan innecesario. Porque a pleno día vemos moi ben, como para necesitar ter unha lámpada tan grande acesa.
 A terceira delas, está feita en Verín, por onde eu paso sempre para ir cara a miña casa, chamoume moito a atención, xa que alí están postos uns paneis de publicidade, onde os anunciantes, maioritariamente empresas intentan vendernos os seus produtos e a súa calidade. Pero que grande sorpresa me levei cando vin todos os carteis tirados no chan, menuda vergonza lles debería de dar aos encargado de colocar os letreiros de anuncios, porque non se están dando de conta de todo o que poden ocasionar con isto, xa que verdadeiramente non lles custaría nada tiralos ao seu contenedor correspondente, porque como ben di miña avoa, tanto esforzo realizaban tirando estes carteis ao chan, como tirándoos ao contenedor correspondente para que estes puidesen ter unha segunda vida, e evitar acabar coa tala intensiva de árbores que constitúen o noso ben máis prezado, e dicir, os pulmóns do noso gran planeta. Pero tampouco se dan conta de que non só están contribuíndo ao mal estar do planeta, senón que estes papeis tamén poden causar outro tipo de problemas como accidentes de tráfico, posto que debido ao grandes que son, se voan, poden chegar a topar con un coche ( xa que os paneis publicitarios están perto da carretera xeneral), colocárselle na luna dianteira, impedir a súa visibilidade e provocar un gran desastre de persoas inocentes que sen comelo nin bebelo, están a vivir as consecuencias duns despreocupados e desconsiderados personaxes que non lles deu a gana de levalos con eles. Pero no que si me fixei e que a poucos pasos de onde están tirados estes papeis, están os cubos de basura, e polo tanto, a ninguén, nin os mesmos que os arrincaron para colocar outros, lles custaba botalos no seu lugar correspondente. 
Pero o que máis me chamou a atención de todas as fotos, é a número catro, porque cando a vin non podía crer o que estaba vendo cos meus ollos. Escombros e outro tipo de basura tales como plásticos e pequenas pezas de coches e electrodomésticos tapados con xestas para que non se visen. Entón neste momento veume á mente unha comparación entre a realidade que estamos vivindo e a escena que tiña diante de min. Por un lado a sociedade, empresas, políticos… que non queren darse de conta de que a Terra está mal, de que xa non ten saúde e intentan tapar isto con pequenas solucións ou dicindo que todo esta ben, facéndolle crer a xente que non pasa nada… entón eu comparei esas pequenas solucións coas ramas que estaban tapando a realidade pola que atravesa o noso planeta, que neste caso serían os escombros e demais. Pero logo tamén me viñeron reflexións que no momento aínda me fixeron rir, tales como e non será que os que viñeron, no último momento se arrepentiron??, pero logo me din conta que para esas persoas non existe o arrepentimento e de que non lles importou sacar da súa casa para tiralo no medio do monte danando o que alí hai, sen interesarlle que se todos fixésemos o mesmo, o planeta morrería antes. E non, a realidade non está tan lonxe, para ver escenas como estas só tedes que acercarvos á Ruta do Camiño do Demo, un lugar a poucos metros de Verín.

Lo que nadie quiere ver

En esta imagen os presento un collage con cuatro fotos que realicé. Todas me impactaron y me costó decidir cual subir, por eso preferí subir las cuatro para que las vieseis y comentarais que os parece. 
La primera foto es de un incendio, tan reciente que aun arde en algunas zonas y los árboles humean después de una noche envueltos en llamas. Este incendio fue en Tamagos ( Verín). En estos últimos días se dieron varios casos de incendios por esta zona y en uno de ellos perdió la vida un señor, tan solo por proteger aquello que amaba y que llevaba tanto tiempo cuidando. Es muy triste ver como se nos va la vida poco a poco en cada incendio y que a la mayoría de la gente no les importe lo que estamos perdiendo y por lo visto las vidas que se pierden en ellos tampoco, pues no es la primera vez que pasa. Sin ir más lejos, el año pasado también se perdieron varias vidas en lo incendios, ¿aprende la gente algo con esto? No, porque siguen provocándolos. Y por mucho que digan que es debido a la sequia esta no tiene toda la culpa pues si diferencia bien cuando es provocado y cuando es la propia naturaleza que actúa. Hace tan solo dos días en Ourense se podía ver un incendio enorme y se veía claramente que era provocado porque existían tres fuegos en sitios diferentes al mismo tiempo no muy alejados los unos de los otros. Y ahora lo que nos preguntamos muchos, ¿Qué consiguen con esto? Muchos comentan que madera barata, aunque nunca se sabrá con exactitud qué es lo que les mueve a hacer esto pues existen infinidad de causas inexplicables, inexplicables para cualquier persona “normal”. También sucede muchas veces debido al fuego incontrolado de algunas tierras, por hacer camping y no apagar bien el fuego, por no apagar las colillas… pero mirad que extraño, todas son por nuestra culpa aunque no sean provocados con intención.
 Luchemos cada vez más contra este desastre, porque si la impunidad continua nos quedaremos sin lo más preciado que tenemos.
 En la segunda foto podemos ver una gran cantidad de escombros. Es en una zona de de San Cristóbal de Monterrei, es una auténtica escombrera. Allí te puedes encontrar de todo, desde neumáticos, cocinas, camas, frigoríficos… también van a este sitio para quemar algún que otro material, no es la primera vez que nos encontramos con neumáticos quemados. Cuando fui a realizar la foto estaba algo más limpio, ¿queréis saber por qué? Algunos gitanos pasan por allí de vez en cuando para coger chatarra, gracias a ellos a veces el lugar está un poco más limpio. Es patético ver todo esto y que la gente no mueva ni un dedo para remediarlo. Y que se inventen comentarios como que para dejar los escombros en el basurero que tenemos aquí en la comarca hay que pagar. Porque les es más fácil acercase a las afueras del pueblo y descargar allí que venir hasta Verín para tirarlo en el basurero. Es humillante ver las actuaciones de much@s y que no exista castigo para est@s cuant@s.
En la tercera foto es muy cerca de mi casa en Verín. A un vecino por lo visto le parece de lo más normal tener este montón de escombros en la calle desde hace más de un mes. Es vergonzoso pasar por delante de su casa porque es un verdadero vertedero. Pero por mucho que se lo digamos él no hace nada, asique o nos acostumbramos a esta inapropiada “manía” o “vaguería” o tendrá a todos los vecino@s de la calle en su puerta en poco tiempo.
Y por último en la cuarta foto observamos los carteles de los anuncios tirados en el suelo y de fondo un conjunto de furgonetas. Esta foto fue realizada en las afueras de Verín muy cerca de la autovía. Tenemos muchas pancartas de publicidad por toda la general y todo el mundo cuando entra y sale de Verín los ve, pero lo que no ve es que cuando cambian de anuncio la empresa a la que le corresponde cambiarlos no recoge los antiguos anuncios, sino que los dejan tirados por toda la calle y aparecen por medio de las fincas más tarde. ¿Es que les cuesta mucho recogerlos? A ellos ya les pagan por eso. Pero les da igual porque nadie les dice nada porque para la gran mayoría es un mal menor en el cual podemos cerrar los ojos y mirar hacia otro lado y así de esta forma no meterse en problemas. Pues bien esto no es todo, el conjunto de furgonetas que vemos detrás son de feriantes que acampan ahí cada vez que es fiesta aquí en Verín. No tiene nada de malo en acampar ahí durante unos pocos días y nadie les dice lo contrario, sin embargo cuando se van lo que dejan atrás es un auténtico estercolero, lo que no pueden aprovechar ahí se queda y me parece Vergonzoso que nunca nadie les diga nada en cuanto a ese tema. No sé, ¿les tendrán miedo? No son gente de otro planeta, tan solo tienen que decírselo y ponérselo como norma, y si la incumplen no dejarles acampar. Pero a nadie les importa.
Espero que con estas fotos podáis ver lo humillante que es ir por la calle con tu familia y encontrarte con cosas así y que la gente pasa y ni se inmutan, para ell@s es algo de lo más normal del mundo.

26/3/12

Marco Fotográfico


Contaminación del Agua



Todos los días vemos en las noticias, prensas... que estamos pasando por una gran sequía, que nuestros ríos casi no llevan agua,...
En estas fotos; la primera corresponde al nuevo paseo peatonal, que construyeron comunicando A Lonia con Oira, atravesando el paso del río Miño, observamos que es un puente nuevo el cual, ya está oxidado y con un gran deterioro en sus barras y por si fuera poco, esa grasa que desprenden eses barrotes caen a nuestro río y vegetación como se observa en la foto (abajo a la derecha).
En la siguiente foto observamos el río que pasa por A Lonia donde observamos una caja de polis-pan que no pertenece a su vegetación y unas burbujas de jabón, no se sabe de su procedencia pero que se van moviendo río abajo.




Para acabar quiero decir que si tenemos poca agua y esa poca agua la contaminamos, ¿qué va pasar?, ¿qué estamos haciendo?

19/3/12

Marco fotográfico


Noelia Dominguez Rivera

Fotodenuncia: incendios forestales


Estas fotografías muestran un bosque situado cerca de la aldea de mis abuelos en el ayuntamiento de O Covelo (Pontevedra). Las fotos fueron realizadas el domingo día 18 de Marzo. En ellas se puede ver que este bosque ha sido totalmente calcinado ya que su suelo está negro y lleno de cenizas. También se puede ver que es un bosque de eucaliptos por lo tanto también nos sirve para denunciar la invasión de especies no autóctonas en nuestros bosques.
Este es un problema que se puede evitar fácilmente siempre que no hagamos cosas que puedan provocar incendios y terminar con la única "fábrica" de oxígeno que tenemos.

27/2/12

"FELICIDADE" COMPRADA

A conferencia virtual que nos ofreceu o profesor Carlos Taibo, céntrase nun tema de vital importancia como é o decrecemento, que nos permite reflexionar acerca da situación na que se atopa o mundo, e do mesmo xeito, axúdanos a coñecer a sociedade tan consumista na que vivimos, debido a que se pode vivir mellor con moito menos pero para poder levar á practica iso é preciso escapar dunha das tentacións que nos acosan como é o consumismo, xa que este leva consigo multitude de consecuencias nas que os seres humanos non reparan como son as agresións medio ambientais, o esgotamento de moitos recursos, un modo de vida escravo, no sentido de comprar por comprar impulsados polos mecanismos da publicidade o desexo e a caducidade dos produtos. Con isto o que quero dicir é que o hiperconsumismo é máis ben un indicador de infelicidade que de felicidade, posto que era moito máis feliz a xente de épocas pasadas, e a que ao mesmo tempo non tiña tantas posibilidades nin recursos para comprar, que a xente de agora, existe pois, unha clara relación entre a felicidade e o tempo pasado. Un exemplo claro dese hiperconsumismo do que se ven falando e se pode ver no transcurso da conferencia é a comparativa existente entre os sistemas de transporte americano e o de China, no que case non hai estradas e o consumo é nulo. Finalmente e a modo de conclusión debo dicir, que a maioría dos problemas poden ser reducidos mediante un capitalismo regulado, xa que como ben se sabe a crise nace do capitalismo.

UN SOÑO MÁXICO!

Un futuro escuro

Pescando sueños

Carlos Taibo defiende claramente el decrecimiento, tiene una importante posición anticapitalista y afirma y apoya la reducción del consumismo. “No es más rico quién más tiene, sino quién menos necesita”. La mayoría de la gente conoce esta frase aunque para ellos no son más que palabras, por mucho que lo nieguen piensan que el tener más se acerca a la felicidad pero “lo mucho se vuelve poco con desear otro poco más” y nunca encontrarán la felicidad. Carlos Taibo nos cuenta varias anécdotas, una de ellas es la del pescador mejicano, tiene todo lo que le hace feliz pero tiene lo mínimo y necesario para vivir pues para él lo más importante no era el material sino poder vivir y estar con su familia. No se encuentra mucha gente así y por mucho que nos paremos a pensar y reflexionemos sobre ello la mayoría de las veces no nos damos cuenta de lo que esto desencadena, "no podemos seguir lucrándonos a costa de los recursos limitados del planeta, de los ciudadanos del Tercer Mundo y aún por encima incrementando el cambio climático”. En épocas pasadas se vivía igual que ahora y solo con ¼ parte de todo lo que tenemos, ¿eran infelices entonces por ello? No. Trabajaban poco para trabajar todos, disfrutaban de lo que la naturaleza les daba sin dañarla sin poner en peligro nada con las consecuencias de sus actos. Sé que no es fácil, pues ya estamos demasiado introducidos en este hiperconsumismo y tenemos como hábito pensar en tener más para alcanzar la felicidad, pero pongamos todos de nuestra parte pues nosotros somos el condicionante de todo cuanto pasa pero también tenemos todo el poder y podemos cambiarlo.

25/2/12

El decrecimiento



“No eres más por tener más”, si todos tuviéramos en cuanta este refrán, cuantas cosas no necesitaríamos, móviles de última generación con un montón de aplicaciones, un ordenador ultimo modelo… todo un sinfín de materiales que adquirimos para engañar nuestra felicidad y que con el paso del tiempo nos damos de cuenta que no es así, ya que esta felicidad se va desvaneciendo según pasan los segundos.
La conservación del medio ambiente, afirman, que no es posible sin reducir la producción económica que es la responsable de la reducción de los recursos naturales y la destrucción del medio que genera, que actualmente estaría por encima de la capacidad de regeneración natural del planeta. Los países del primer mundo deberían de frenar su consumismo descontrolado ya que andan perjudicando su futuro y el de los demás.
Estoy de acuerdo que tenemos que avanzar pero tenemos que tener en cuanta las consecuencias de nuestros actos, ya que perjudican seriamente a otros y sin decir la nuestra propia

24/2/12

Plataneitor

A verdade que ninguén quere ver

A maioría das persoas pensa que con ter moitas cousas, como coches, ordenadores…vai a ser máis feliz, pensa que pode comprar a felicidade, pero isto non é así, xa que países como China que teñen un transporte moito máis pobre que os Estados unidos, viven moito mellor posto que chegan aínda máis cedo ao traballo e sen necesidade de coller tantos nervios en atascos e demais. Os países e os seus gobernos só pensan en crecer economicamente sen reparar nos danos irreversibles no medio ambiente. Polo tanto deberían de pensar máis niso, porque está ben medrar, pero pensando que planeta só temos un, e á velocidade coa que imos necesitaríamos dous planetas máis e iso é imposible. ¿Que deberíamos de facer entón? Penso que a solución estaría como ben di o profesor Taibo, en que os países máis grandes reducisen o seu consumo porque son os que máis contaminan e os que máis contribúen a destrución do noso planeta. Pero o que non vexo tamén moi xusto e que se lle pedise o mesmo a países como Mali que non consumen tanto (porque nin sequera teñen posibilidades para facelo) e que como podemos comprobar son os que máis sofren as consecuencias do que os países ricos levan a cabo. En resumo, penso que todos a modo individual e tamén como conxunto deberiamos de concienciarnos do que está pasando na actualidade, de que estamos acabando coa nosa casa e de que o hiperconsumismo a longo prazo só traerá consigo a nosa infelicidade porque a abundancia estase convertendo na nosa enfermidade.

23/2/12

El decreciemiento


Creo que conseguir que el proceso de decrecimiento que se está produciendo en nuestra sociedad y planeta en el que se están agotando la mayoría de los recursos que, en estos tiempos, no resultan imprescindibles para vivir, es muy difícil ya que, en mi opinión, aunque alguien haga algo si no se consigue que todos o si no son todos, por lo menos la mayoría deberíamos poner un poco de nuestra parte y colaborar con esa persona.

Estamos acostumbrados a cumplirnos todos los caprichos y deseos que tenemos así perjudique al resto de la sociedad y a nosotros mismos provocando el agotamiento de recursos como el petróleo y provocando el decrecimiento tan rápido como la reproducción de los nenúfares en la metáfora que explicaba el profesor. Considero que es importante ver esta actitud en políticos así como en el caso de los alumnos en sus profesores para que tomen ejemplo y sigan sus pasos reciclando, contaminando/consumiendo menos,…

También expuso una serie de ejemplos de consumismo que son ciertos, como dejarnos influenciar por la publicidad hasta tal extremo de comprar lo que no nos gusta y llegar a endeudarnos por cosas innecesarias, la construcción del AVE que también se puede considerar una mala idea de ahorro ya que quitas servicios a pueblos que antes lo tenían o en el caso de las carreteras actuales con tantos vehículos que también nos perjudican, ejemplo del artículo que relaciona la forma de vida norteamericana con la china.

O efecto dominó da contaminación atmosférica

9/2/12

Noticias sobre a contaminación do aire

Un descansiño na póla!


Para comentar esta imaxe, hai que dicir previamente que as dimensións que abarca a contaminación do aire atópanse nun nivel tan elevado que, afectan a todos os seres vivos que residen no ecosistema e que ao mesmo tempo non participan dun xeito esaxerado na contaminación do mesmo, como é o caso deste paxariño. Dito con outras palabras, o que ben a dicir a imaxe é que pagan xustos por pecadores e que a única solución para impedir danos na propia saúde é o emprego de máscaras.

Inmaculada Gil Fernández

¡Qué limpo!

Nesta viñeta contemplamos a dous nenos que observan detalladamente unha paisaxe ao mesmo tempo que elaboran dunha forma irónica unha serie de comentarios posto que a magnitude da contaminación na nosa terra é tan grande que mesmo as consecuencias e mentes máis pequenas poidan darse de conta pero tanto os grandes coma os máis cativos soamente o comentan e cruzánse de brazos mentras se destrúe o máis preciado que temos en vez de unirse e axudar pouco a pouco entre todos ó noso planeta.

Ángela Aurora Francisco Moral

Vexo, Vexo...


Nesta imaxe observamos unha clara oposición, xa que  por un lado queremos que exista un día adicado ao medio ambiente, non obstante, o interese e o que facemos para mantelo sano é escaso por non dicir nulo. Porque como comprobamos hoxe en día todo se move por intereses maioritariamente económicos sen reparar no que de verdade estamos  estragando e só nos preocupamos por ter sempre un coche a man para poder ir ao sitio desexado, sen pararnos a pensar que dando un paseo beneficiariamos máis a nosa saúde e a dos nosos fillos ao igual que as grandes industrias e fábricas que se fixan máis nos beneficios que poden obter que nos grandes danos que están ocasionando, e isto podemos comprobalo de boa maneira coa imaxe, xa que o único que se observa con claridade son as grandes chimeneas fumegando.
Concepción Justo López

¡De paseo!

Nesta imaxe observamos unha clara contaminación do aire, tanto que está chegando a afectar a nosa saúde de tal maneira que, para realizar unha actividade da vida cotidiá é necesario recorrer ao emprego de máscaras para protexernos sen danar o noso organismo, e non vemos que a solución deste problema a temos nas nosas mans e non debemos de pasar do tema, senon que temos que contribuir a que isto non ocurra.
Milagros Domínguez Harpal

Os tres xigantes



Valéndose do clásico literario “El Quijote” que todo o mundo coñece preténdese facer unha comparación entre a loita de Don Quixote contra os muíños, aos que consideraba inimigos, e neste caso a loita é contra as plantas térmicas que tanto contaminan ao medio no que vivimos. Como observación persoal, cabe mencionar que non só contaminan as grandes industrias, senon que facémolo nos a pequena escala e sen darnos conta como é o caso da moto de Don Quixote na imaxe.
Noelia Dominguez Rivera